অসমীয়া কবিতা, অনুভৱৰ এমুঠি নীলা..., পূৰবী চুতীয়া, ৫ম বছৰ-১ম সংখ্যা,

 অনুভৱৰ এমুঠি নীলা...

            (১)

খিল খিল কোমল হাঁহি –

কোনে হাঁহিলে বন-বননিৰ আঁৰ লৈ !!

নৈপৰীয়া আবেলিটো লাজত ৰঙা পৰিল

হাঁহি নহয় সেইয়া ―

বেলিফুল ফুলিলে আকাশত

নদীত তাৰে ৰঙবোৰে গা ধূলে ―

লাজ সামৰি হেঙুলীয়া বিয়লি ।।

             (২)

হেৰাই যোৱাৰ আগতে নদীখনৰ ঠিকনাটো দিবা

মোহনাত ৰৈ আবেগৰ উমান ল'ম

কিয় ইমান বিহ্বল নদী !

হেৰাই যোৱাৰ দুখত নে

বিশালতাত বিলীন হোৱাৰ সুখত !!

              (৩)

এই ব্যাকুলতাৰ শেষ ক'ত !!

ঢৌ লেখি লেখি এদিন স্বগতোক্তি কৰিছিলোঁ ― 

সাগৰ তীৰত

কত উচ্ছল আবেগ উঠিছে নামিছে

বিশালতাৰ অযুত কাহিনী ঢৌৱে ঢৌৱে ৰচিছে

সুখৰ তৰংগত সেয়েই ছাগে সাগৰে পাহৰে ―

দিন আৰু ৰাতিৰ সীমা

সাগৰ মানেই 

প্ৰেম আৰু প্ৰেৰণাৰ অন্তহীন কবিতা  ।।

              (৪)

আকাশত জোন আৰু সাগৰত জোনাকৰ ঢৌ

উধাতু খাই অহা এসাগৰ জোনাক বুকুত লৈ সেইৰাতি মই শুব নোৱাৰিলোঁ –

জোৱাৰে ঢৌৱাই থাকিল মোৰ শিতান-পথান

বুকুত এসাগৰ গৰ্জন লৈ সাগৰখননো কেনেকৈ শোৱে !

সেয়ে সাগৰে নোশোৱে কোনোদিনে ।।

             (৫)

পুৰণি কবিতাৰ ৰাগি ― বিষাদ নীলা 

যেন ধমনীত বৈ থকা তেজৰ নদী 

শেষ হ'ব খুজিও শেষ নোহোৱা ৰাতিৰ বাঁহীৰ 

কৰুণ ধ্বনি – ৰৈ ৰৈ বুকুত বাজে

এন্ধাৰ ফালি তোমাৰ দুচকুৰ সৰলতাত

দুটি তৰাফুল ফুলে ― নিভৃতে

এটি পুৰণি কবিতাই মোক বৰকৈ আমনি কৰে ।

দীঘল বাটটো কবিতাটোৰ পাছে পাছে আহি থাকে

মন্ত্ৰমুগ্ধ হৈ ।।

    পূৰবী চুতীয়া

দক্ষিণ বেলতলা মধ্য ইংৰাজী বিদ্যালয় , বেলতলা