ৰ'দ ভালপোৱা মানুহ | A poem by Hemen Ch Hazarika

ৰ'দ ভালপোৱা মানুহ 

বেঘৰ মানুহৰ মুখত

কিদৰে সানিবা আবিৰ,

বেৰঙে আৱৰিছে

সিহঁতৰ জীৱন  ||

ঘনঘোৰ এন্ধাৰত

জীৱন পাৰি দি

এলেন্ধুৱা হৈ পৰিছে

বাটৰ পিছৰ বাট  ||

নীৰৱ চকুলো

গোট মাৰিছে

টঙনিয়ালেও নোলায় পানী

যি পিয়াঁহৰ আহাৰ  ||

সেউজীয়া প্ৰাণীৰ উশাহ

বায়ু বিছনাৰ পৰাও

তেনেই দেখি

হেঁপাহৰ গভীৰ নৈ  ||

হালধীয়া মানুহবোৰে

দোতাৰা বজাই

বেঘৰ মানুহখিনিকে

ইতিকিং কৰে  ||

সুমথিৰা বেলিৰ 

উমাল ৰ'দজাক প্ৰিয় বাবেই

কামিজত সী লৈ

দিনটো পিন্ধি থাকোঁ  ||

ৰ'দ ভালপোৱা মানুহবোৰে

দুখ বাকি খায়, 

আকাল - ভঁৰাল বুলিবলৈ 

দুয়োটাই যে শূণ্য সিহঁতৰ  ||

 

   ( কবিতাটো 'বেঘনীসেহাসুৰ' শব্দটোৰে সজোৱা হৈছে | )

 

*************************** 

 

হেমেন চন্দ্ৰ হাজৰিকা 

সহঃ শিক্ষক 

বিৰোগাঁও এম. ভি স্কুল 

ৰামপুৰ শিক্ষাখণ্ড  ||

অলংকৰণ :- সুকন্যা ভৰদ্বাজ