ছয়গঞা উপভাষাৰ চমু আলোচনা ( অষ্টম খণ্ড )

ন-পমুৱা বা চৰাঞ্চলৰ ভাষা :

ছয়গাঁৱৰ উত্তৰ অঞ্চলৰ নিম্ন অংশৰ এক বিস্তৃত অঞ্চল ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ চৰ-চাপৰি । এই অঞ্চলত বসতি স্থাপন কৰা লোকসকল মুলতঃ পূৰ্ববংগৰ পৰা অহা মুছলমান ধৰ্মাৱলম্বী লোক । ভাৰতবৰ্ষই স্বাধীনতা লাভ কৰাৰ আগতেই অসমত কৃষি উৎপাদনৰ অচিলাত পাম পাতি থাপিত কৰা লোকসকল অসমৰ ভাষা-সংস্কৃতিৰ সৈতে লীন যাবলৈ প্ৰয়াস কৰিছে আৰু অসমৰ উন্নয়নত যথেষ্ট অৰিহণা যোগাইছে । কিন্তু পৰৱৰ্তী সময়ত অবৈধভাৱে অনুপ্ৰৱেশ কৰি অসমত থিতাপি লোৱা লোকসকলে অসমৰ ভাষা , অৰ্থনীতি আৰু সমাজ ব্যৱস্থাৰ প্ৰতি ভাবুকি সৃষ্টি কৰিছে । পূৰ্বতে লৰ্ড কাৰ্জন ভাইচৰয় হৈ থকাৰ সময়ৰ পৰাই পূৰ্ববংগীয় মুছলমান খেতিয়ক সকলৰ আগমন ঘটে আৰু তেওঁলোকৰ কিছুসংখ্যকে গোৱালপাৰা আৰু কামৰূপ জিলাৰ দক্ষিণপাৰৰ দ-ঠাইবিলাকত বসতি পাতে । লাহে লাহে তেওঁলোকে নদীৰ কাষৰীয়া অঞ্চলবোৰত খেতি-বাতি কৰি গাঁওবোৰ গঢ়ি তোলে ।

বৰ্তমানৰ ছয়গাঁৱৰ গৰৈমাৰী ৰাজহ চক্ৰৰ অন্তৰ্গত কেবাখনো মুছলমান অধ্যুষিত গাঁও আৰু চৰ অঞ্চলত প্ৰচলিত ভাষাটো এক মিশ্ৰভাষা । তাহানিতে খেতি-বাতিৰ অচিলাত পাম কৰি নিগাজি হোৱা বাংলাভাষী মুছলমান সম্প্ৰদায়ৰ জনবসতি এই অঞ্চলত অধিক । আনহাতে অবৈধভাৱে প্ৰৱেশ কৰা চৰাঞ্চলৰ লোকৰ মাজত মৈমনসিঙীয়া বাংলা আৰু অসমীয়া ভাষাৰ মিশ্ৰণত এক মিশ্ৰভাষা পোৱা যায় । উল্লেখযোগ্য যে ই ছয়গঞা লোকভাষাৰ আঞ্চলিক ৰূপ নহয় । ই এক মিশ্ৰভাষাহে । এওঁলোকৰ কথিত ভাষাটোৰ কিছুমান সুকীয়া বৈশিষ্ট্য পৰিলক্ষিত হয় ধ্বনি , ৰূপ আৰু শব্দ সম্ভাৰত ।

ধ্বনিতত্ত্ব:

শ্বাসাঘাটৰ ক্ষেত্ৰত মান্য অসমীয়া ভাষাত ই শেষৰ আখৰৰ আগৰ আখৰত পৰে । কিন্তু চৰাঞ্চলৰ বা চৰুৱা ভাষাত শ্বাসাঘাট শব্দৰ আদি আখৰত পৰে । উদাহৰণ স্বৰূপে -