অৰণ্য মানৱ যাদৱ পায়েং, অসমীয়া কবিতা, পুষ্পাঞ্জলি পাংগিং গাম, ৪ৰ্থ বছৰ ২য় সংখ্যা

 অৰণ্য মানৱ যাদৱ পায়েং

                     মোৰ সেউজীয়া মন

                    মই সেউজীয়া মানুহ ,

                   কিন্তু------

                  নাই দূৰ দূৰলৈ বন বতাহ 

                  আছে উদং আকাশ ৷

                   নাই--------

                  মোৰ ধৰা লঠঙা হ'ব নোৱাৰে , 

                 মোৰ আই শুকাব নোৱাৰে ।

                মোৰ আঙুলিৰে বোলাব লাগিব     

               সেউজীয়া , 

              মোৰ হাতেৰেই সিচিব লাগিব

             সেউজীয়াৰ বীজ ।

            আশা আছে মোৰ ওপৰত বন দেৱীৰ ,

            জীয়াব লাগিব সেউজীয়াৰে আইক ।

         মোৰ পৰিশ্ৰমেৰে গঢ়িব লাগিব অৰণ্য 

       বতাহত শুনিব লাগিব ঐ:নিতমৰ সুৰ ;

     মন ভৰি যায় কুলি কেতেকীৰ মাতত

    কথা পাতে মোৰ লগত চৰাই চিৰিকতিয়ে ।

  মোৰ মাত পালে থমকি ৰৈ যায় জীৱ-জন্তু 

 মোৰ দুবাহুত এতিয়া সেউজীয়া গজিছে ;

 এতিয়া মোৰ পদূলিত নানা লোকৰ আগমন

মোৰ প্ৰচেষ্টা , মোৰ পৰিশ্ৰমেৰে 

  মোৰ চাৰিওফালে সেউজীয়া ধৰণী 

সেয়ে মোৰ নাম অৰণ্য মানৱ যাদৱ পায়েঙ । 

পুষ্পাঞ্জলি পাংগিং গাম

বৰুৱা পাহাৰতলী প্ৰাথমিক বিদ্যালয়

ছমৰীয়া শিক্ষাখণ্ড